Αγώνας διαρκείας για την ανατροπή!

Τον τελευταίο μήνα ενώ οι περισσότεροι φοιτητές ξημεροβραδιάζονταν πάνω από τα βιβλία της σχολής τους λόγω εξεταστικής, η χώρα δεχόταν μια τεράστια επίθεση. Μια ακόμη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, ενώ από την άλλη βίωσε τη βδομάδα της μεγαλύτερης εργατικής αντίστασης και λαικής κινητοποίησης από τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Για μια ακόμη φορά με επίφαση το χρέος και την αποφυγή χρεωκοπίας το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ αποφασίζουν μαζί με τους δανειστές δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο και τις τράπεζες να υπογράψουν μια ακόμη επαίσχυντη και βάρβαρη για το λαό συμφωνία, τη νέα δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο ΙΙ. Αυτά που φέρνουν είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικά και θα φέρουν μια όπως αναφέρουν κάποιοι χαρακατηριστικά εφιαλτική δεκαετία. Μια δεκαετία όπου οι εργαζόμενοι θα αντιμετώπιζονται κάτω από βάβαρες συνθήκες ως παραγωγοί προιόντων και υπεραξίας, σκλάβοι των επιχειρήσεων.

Αυτή η συμφωνία, λοιπόν, παραδίδει και τυπικά πλέον στα χέρια της ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ με τη σύμφωνη γνώμη της εγχώριας κυβέρνησης τη μοίρα των εργαζομένων και της ίδιας της χώρας. Έτσι, λοιπόν, με τhn ψευδή πρόφαση της κάλυψης του χρέος και μόνο φάρμακο την ανταγωνιστικότητα μετατρέπουν τις συνθήκες εργασίας της Ελλάδας σε συνθήκες Κίνας. Συγκεκριμένα αυτή η συμφωνία προβλέπει:

• μείωση του κατώτατου μισθού κατά 20% και 32% στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας κάτω των 25 ετών. (μην ξεχνάμε και την προηγούμενη μείωση που είχαν υποστεί οι μισθοί πριν από μόλις δύο μήνες)

• πάγωμα των μισθών μέχρι και το 2015 με μόνη πιθανότητα την περαιτέρω μείωσή του
• διάλυση συλλογικών συμβάσεων και αντικατάσταση τους με ατομικές, κάτι που αφήνει μετέωρο τον εργαζόμενο στις βλέψεις του εργοδότη και τον αναγκάζει να διαπραγματεύεται τις συνθήκες εργασίας του σε μηδενική βάση χωρίς καμία συλλογική κατοχύρωση. Ταυτόχρονα του στερεί κάθε σύνδεση με τον συνάδελφο του, τη συγκρότηση σωματείων και υπεράσπιση των συλλογικών δικαιωμάτων τους.

Όλα αυτά συνδυάζονται με αύξηση της φορολογίας, τα χαράτσια, τους φουσκωμένους λογαριασμούς που αναγκάζεται να πληρώσει ο λαός, την αύξηση τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης με παράλληλη ένταση των απολύσεων, αύξηση των αστέγων, αύξηση του αριθμού των ανέργων και εν τέλει τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε πληβειακή μάζα που οριακά θα κατορθώνει να επιβιώνει.

Παρ’ όλη αυτή την εξαθλίωση ο λαός δεν παρέμεινε απαθής για το μέλλον που του ετοιμάζουν. Κάτω από την πίεση των εργαζομένων η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε μια 24ωρη καταρχήν και εν συνεχεία σε μια 48ωρη απεργία στην οποία η συμμετοχή του λαού ήταν πρωτόγνωρα μαζική μέσα στη βδομάδα αυτών των κινητοποιήσεων. Το σκηνικό ολοκληρώθηκε με τη συγκέντρωση της Κυριακής, 12-02 στο Σύνταγμα, ημέρα ψήφισης του Μνημονίου ΙΙ. Ένα εκατομμύριο κόσμος, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαία, ηλικιωμένοι κατέκλυσαν το Σύνταγμα και απαίτησαν να μην ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση αλλά και να πέσει η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ. Το κράτος φοβούμενο μπροστά σε αυτό το ξεσηκωμό επιστράτευσε στο έπακρο την αστυνομική καταστολή. Με αλόγιστη χρήση δακρυγόνων, ξύλο και συλλήψεις επιδίωξαν να τρομοκρατήσουν το λαό και να τον εμποδίσουν να διαδηλώσει. Ο λαός μπροστά σε αυτό δεν πτοήθηκε και παρέμεινε στο κέντρο της Αθήνας μέχρι αργά το βράδυ αντιστεκόμενος με όλες του τις δυνάμεις σε αυτή την πρωτοφανή βία που δέχθηκε. Την ίδια ώρα, τα ΜΜΕ έβλεπαν 13.000 (!!) διαδηλωτές και πρόβαλλαν στοχευμένα τις καταστροφές και τα πλιάτσικα αγνοώντας το πραγματικό γεγονός που ήταν η μαζικότητα και τον ίδιο τον αγώνα που έδωσε ο κόσμος εκείνες τις μέρες.

Το στοίχημα που μπαίνει για το επόμενο διάστημα είναι ότι ο αγώνας δεν τελειώσε εκείνη την Κυριακή αλλά πρέπει να συνεχιστεί ως αγώνας διαρκείας. Είναι αναγκαίο και απαραίτητο να διατηρηθεί αυτή η μαχητικότητα των εργαζομένων. Παραδείγματα από τους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας τους εργαζομένους της Ελευθεροτυπίας και του Αλτερ δείχνουν ότι αυτό μόνο ανέφικτο δεν είναι όταν ο αγώνας τους συνεχίζεται εδώ και μήνες και δεν πτοείται. Είναι σημαντικό ,λοιπόν, ο κόσμος να οργανώσει τον αγώνα του από τα κάτω μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις λαικές συνελεύσεις που γίνονται στις γειτονιές και τις γενικές συνελεύσεις στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός μετώπου ρήξης και ανατροπής. Πλεόν επιβάλλεται αυτός ο αγώνας να οικοδομείται πάνω σε συγκεκριμένα αιτήματα που σε ένα βαθμό έχουν γίνει κτήμα ευρύτερων κομματιών του λαού. Αυτά τα αιτήματα δεν μπορεί να είναι άλλα από τη μη εφαρμογή των παράλογων αντιλαικών μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί και θα συνεχίσουν να ψηφίζονται, η ανατροπή της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ και έξοδο από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η διαγραφή του χρέους μπαίνει στο προσκήνιο σαν στόχος αφού ούτε το δημιούργησε ο λαός και ούτε του ανήκει. Αλλά ο αγώνας του λαού να μην σταματήσει εκεί. Πρέπει να είναι συνεχής, να περάσει στα χέρια των εργαζομένων, να σταματήσει η εκμετάλλευση τους, να βάλουν μπροστά τις πραγματικές τους ανάγκες μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την άλλη κοινωνία!