ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΑΠΛΑ Η ΑΡΧΗ Ή ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ

«Στόχος μας είναι να υπάρχει τουλάχιστον ένας εργαζόμενος ανά σπίτι.» Αυτό τόλμησε να ξεστομίσει ο Γ.Α.Π. κάνοντας θρύψαλα κάθε μετρητή χυδαιότητας και θράσους σε μια προσπάθεια να φανεί πως η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για την τύχη των εργαζομένων. Μια κυβέρνηση που με την ουσιαστική στήριξη των συμμάχων της Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. εδώ και 2 χρόνια επιχειρεί να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από κάθε κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα που έχει απομείνει, προκειμένου να μετατρέψει την κοινωνία σε ένα σύγχρονο και καλά προσαρμοσμένο στα μέτρα τους Νταχάου. Μειώσεις σε μισθούς και σε συντάξεις, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, ανεργία που επίσημα αγγίζει το 20% ενώ για την νεολαία το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται, αποτελούν έμβλημα της εποχής του Μνημονίου ενώ έρχονται να συμπληρωθούν από νέα, πιο έντονα μέτρα καθώς και το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας.

Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι αιτία για να παρθούν τα παραπάνω μέτρα αποτέλεσαν το τεράστιο χρέος της Ελληνικής οικονομίας και η εγγενής τεμπελιά των εργαζομένων που τόσα χρόνια κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαγαν, η αλήθεια είναι διαμετρικά αντίθετη και ξεπερνά κατά πολύ τα στενά οικονομικά πλαίσια μιας χώρας σαν την Ελλάδα. Αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια όλων μας το τελευταίο καιρό δεν είναι τίποτα άλλο από την συντονισμένη προσπάθεια ολοκλήρωσης ενός εγκλήματος που έχει ως εξής: Το 2008 ξεσπάει η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση και πολυεθνικές εταιρίες και μεγαλοτραπεζίτες βλέπουν τα κέρδη τους να καταρρέουν και την ίδια ακριβώς στιγμή οι περισσότερες κυβερνήσεις ανά τον κόσμο χωρίς την συναίνεση του λαού δίνουν χρήμα από τα κρατικά ταμεία ξεζουμίζοντας τα για να τους στηρίξουν. Έπειτα από 2 χρόνια περίπου, το έλλειμμα στα ταμεία όλων αυτών των χωρών γίνεται εμφανές και οι τραπεζικοί κύκλοι επιστρέφουν ώστε να δανείσουν τους δανειστές τους με τα ίδια χρήματα και μέσα από τις κυβερνήσεις και μηχανισμούς όπως το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. να επιβάλουν σε παγκόσμιο επίπεδο τέτοιες σχέσεις εργασίας που θα διασφάλιζαν την περαιτέρω κερδοφορία τους.

Είναι λοιπόν ολοφάνερο πως το συντονισμένο και πλήρως καθοδηγούμενο από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. σχέδιο που ακολουθείται από την κυβέρνηση δεν έχει ως στόχο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού αλλά τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Χρησιμοποιώντας την χρεοκοπία σαν την αγαπημένη απειλή και σαν μοχλό πίεσης, η κυβέρνηση διατυμπανίζει ότι θα ψηφίζει το ένα Μνημόνιο μετά το άλλο μέχρι να μην υπάρχει έλλειμμα, πράγμα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση και την χρεοκοπία του λαού. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή, οι οικονομίες – πρότυπα σύμφωνα με τα κριτήρια τους είναι η Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας αφού έχουν οικονομικό πλεόνασμα, χωρίς όμως να τους ενδιαφέρει εξίσου ότι οι εργαζόμενοι εκεί λειτουργούν υπό συνθήκες δουλείας και παίρνουν μεροκάματα των 2 δολαρίων. Αυτή είναι η πραγματικότητα που θέλουν να επιβάλουν και στην Ελλάδα και κόντρα σε αυτήν την πραγματικότητα της οικονομικής εξαθλίωσης, της ατομικής ξεφτίλας και του κοινωνικού κανιβαλισμού δόθηκαν και οι πρώτες μάχες το προηγούμενο διάστημα από τον κόσμο της εργασίας, την νεολαία που εργάζεται αλλά και τους φοιτητές.

Στο κομμάτι που μας αναλογεί, εμείς ως φοιτητές καλούμαστε να πιάσουμε το νήμα αυτών των αγώνων. Το νήμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08 και των μεγάλων κινητοποιήσεων των τελευταίων 2 χρόνων όπως η 5^η Μάη και η 48ωρη παλλαϊκή κινητοποίηση στην πλατεία Συντάγματος τις ημέρες που ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο. Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε ότι και ο νόμος έκτρωμα της Διαμαντοπούλου που ψηφίστηκε είναι η εφαρμογή του Μνημονίου στο Πανεπιστήμιο, αποτελεί βασικό κομμάτι αυτής της πολιτικής που θέλει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και που θέλει μια ολόκληρη γενιά βουτηγμένη στην ανασφάλεια και στην εργασιακή περιπλάνηση. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε χρέος σε αυτή τη λαομίσητη κυβέρνηση και στην Τρόικα ούτε σε κανέναν τραπεζίτη αλλά αντίθετα, το μοναδικό χρέος που έχουμε είναι απέναντι στο μέλλον που μας υποθηκεύουν.

Η κρισιμότητα της περιόδου κάνει επιτακτική την άμεση εμφάνιση, ανασυγκρότηση και ενίσχυση του φοιτητικού και πανεκπαιδευτικού κινήματος. Οι αλλαγές στην παιδεία δεν είναι ξεκομμένες από τις συνολικότερες αλλαγές που προωθούνται στην κοινωνία. Ο ευέλικτος φοιτητής θα γίνει ο αυριανός ευέλικτος εργαζόμενος, η αποσπασματική γνώση και κατάρτιση ακολουθεί την ημιαπασχόληση, την επισφάλεια, την ανεργία, την πλήρη υποταγή στον εργασιακό μεσαίωνα. Είναι ανάγκη το φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα να ξαναβρεί τις πιο μαχητικές και ανατρεπτικές παραδόσεις του, να πρωταγωνιστήσει σε μια μάχη διαρκείας που θα εμπλέκει τους εργαζόμενους και τη νεολαία και θα συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια διαρκείας και την δολοφονική κυβερνητική πολιτική.

Είναι ανάγκη το φοιτητικό κίνημα, μέσα από διαδικασίες οριζόντιου συντονισμού (Γενικές Συνελεύσεις και Συντονιστικά), να συνδεθεί με τον αγώνα των μαθητών και των εργαζομένων. Κάθε αγωνιστική δράση πρέπει να αποτελέσει αγώνα όλης της κοινωνίας απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του Κεφαλαίου. Είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι όταν η επίθεση που δεχόμαστε είναι ενιαία, - σε παιδεία, υγεία, εργασία, ασφάλιση, δημοκρατικά δικαιώματα – ενιαία θα είναι και η απάντηση από τη νεολαία και τους εργαζομένους. Μια απάντηση που θα βάζει στόχο την ανατροπή της χούντας κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – Κεφαλαίου, και δεν θα σταματάει εκεί. Θα απαιτεί συνολικά μια άλλη κοινωνία, μια εργασία με ανθρώπινους όρους για όλους, μια παιδεία χωρίς ταξικούς φραγμούς και περικοπές στη γνώση. Ζωή σύμφωνα με τις ανάγκες και ανάλογα με τις δυνατότητες.

Με αυτή την λογική που περιγράψαμε καλούμε όλο τον κόσμο της σχολής να συνειδητοποιήσει ότι το νέο Πανεπιστήμιο του Μνημονίου δεν τον χωράει, τον πλήττει και δεν καλύπτει τις ανάγκες της κοινωνίας, ότι είναι η χούντα που επιβάλλουν οι νόμοι της αγοράς που πετούν οικογένειες στο δρόμο, απειλούν εργαζομένους με τον φόβο της ανεργίας και βυθίζουν την νεολαία στο πιο βαθύ σκοτάδι, αυτό της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας. Μπροστά μας λοιπόν απλώνεται ένα δίλημμα.

Ή θα σκύψουμε το κεφάλι μπροστά στην εποχή της απύθμενης βαρβαρότητας ή θα βάλλουμε ένα τέλος σε αυτήν προτάσσοντας τους συλλογικούς μας αγώνες και τις διαδικασίες του κόσμου του κινήματος.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ

ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/10 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΦΜ1